Don't tell me it's over.
11:01pm, Tuesday night. Nag beep si cellphone... 2 new messages, so yung unang text galing kay bea, yung pangalawa galing kay Kuya Edric, nagising ako, tapos ang basa ko sa name ay Jheric, so ako naman, nagtaka kasi bakit magtetext si Jheric ng ganung oras, diba? :))) tapos tiningnan ko ulit, yun pala Kuya EDRIC. :O
"Hi! Sensya na kng ngaun lng q ngtxt sau.. Haha, anyways thank u nga pala, tska goodluck sa pagiging 2nd year mo, haha. Cge, ingatz na lang at Godbless."
-- Kuya Edric
Yan yung laman nung text nya, hindi ako makagalaw, tapos parang paralyzed ako na ewan. Kinabukasan, nung pagpasok ko, masaya ako. May feeling kasi ako na bibisita sya, tapos hinihintay hintay ko siya. But he never came, haha. Pero ok lang, kasi last minute na yun eh. 11am ang flight nila.
Then lunch time came, after namin kumain naupo kami sa catwalk, tawa ako ng tawa kasi si Ivan, paepal. Pero natigilan din ako, kasi biglang nagflashback lahat ng memories. Nung first year, yung 1st meeting namin, yung robot, yung HSN, yung mga time na nag-tetext kami, hanggang dun sa last text niya sakin. Iyak ako nun, hindi ko talaga mapigilan eh. Oh well, I guess sobrang mahal ko nga talaga siya, pero kelangan mag move-on. Pero hindi ko ata kaya. :(
He's the best and I won't settle for less. I mean, he's the perfection I am talking about. He's just the BEST. Wala na kong maipangdedescribe sa kanya. He's well, irreplaceable.
I am hoping that SOMEDAY, babalik siya dito. And we'll talk. :)
Oo, hindi kami. We're close, though.
I'll get by, soon. :)
-----------
Patricia.
